Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, terwijl ik zo deze woorden aan het typen ben. Mooie woorden, maar hoe doe ik dat eigenlijk zelf? De afgelopen twee opleidingsdagen hebben we daar met elkaar als groep ook bij stil gestaan. Doormiddel van verschillende methodieken (zoals NLP, TA en groepsdynamica) en werkvormen hebben we daar met elkaar over gesproken, maar vooral ook mogen ervaren.
De inmiddels als weer zevende opleidingsdag startte met het zelf geven van een workshop, die ging over het ervaren van spanning in je lijf en hoe je dat kan omzetten naar kracht. Daar zat ik dan op mijn oude vertrouwde yogakussentje, net iets buiten de groep. Terwijl de andere trainster Tineke de workshop aftrapte, viel het mij op dat ik mezelf buiten de groep had geplaatst. Zodra ik me daar bewust van werd en het woord van Tineke overnam ging ik op mijn plek zitten. Een ander meditatiekussentje, de plek van trainster. Wat voelde dat goed en stevig om daar op die plek tegenover de vijf deelnemers te gaan zitten en te zijn wie ik ben. Nadat de spanning in mijn lijf ging liggen, wat ik bij mezelf kan opmerken aangezien ik dan sneller ga praten en mijn adem wat hoger in de borst voel bewegen, ontstond er na wat interactie met de workshop deelnemers rust in mijn lijf. Ik voelde mijn zitvlak stevig op het mediatiekussen zitten en ervoer in het contact met de deelnemers steeds meer ruimte bij mezelf om elkaar echt te mogen ontmoeten. Sterker nog, ik voelde op het einde van ons deel van de workshop zelfs veel enthousiasme en plezier. Dit wil ik meer doen schreeuwde alles in mij.
Gedurende de workshop viel het me op dat ik minder in verbinding stond met mijn hart. Onbewust ken ik dat maar al te goed en dat was ook zo, vooral om mezelf staande te kunnen houden, vanwege een tranenstroom die me vlak voor de workshop overviel. Sharon onze trainster van de opleiding gaf me dat ook terug tijdens de aansluitende feedbackronde en daagde me de volgende dag uit om tijdens het geven van ‘lastige’ feedback, ook vanuit verbinding met mijn hart contact te maken. Want tijdens deze oefening ontdekte ik, dat ik vanuit mijn hart wel aan iemand kan teruggeven wat ik mooi vind, maar niet als ik moet aangeven wat ik lastig aan iemand vind. Daar waar het gaat schuren. ‘Hoe voelt dat als je niet vanuit je hart verbinding maakt met de ander’ vroeg Sharon toen aan mij. Dan voelt het voor mij niet als echt contact gaf ik haar terug. En het terug geven wat ik lastig aan iemand vind roept spanning op in mijn lijf. Dat merk ik op aan mijn knieën, die ik dan op slot zet. En mijn bovenbeenspieren ga ik dan aanspannen, alsof ik me ergens schrap voor aan het zetten ben. En het voelt als ware dat ik mijn hoofd loskoppel van mijn lijf, wat voor mij staat voor het scheiden van denken en het voelen, daar is het veilig. Na vier lange minuten lukte het me om vanuit mijn hart juist in het contact met de ander weer plek in te nemen en terug te geven wat ik lastig aan een deelnemer vond. Wat als veel zachter door de deelnemer werd ervaren, wat ik ook opmerkte in mijn eigen lijf. Kwetsbaar, open maar tegelijkertijd voelde het ook krachtig en ontspannen aan. Grappig, dat is iets wat mijn hoofd al lang wist, maar nu heb ik ook kunnen voelen dat ik een ander daarmee ook echt kan helpen in haar of zijn groeiproces.
Wat ook juist datgene is wat mij drijft om het coaching-en trainersvak verder te gaan ontdekken. Want daar waar het vanuit een hechtingsfase in groepen mag en kan schuren, wordt er zichtbaar wat er ook mag zijn en kan je ook als groep verder groeien.