Afgelopen zondagochtend ontstond, met dank aan een boomwortel, een heel nieuw avontuur heel dicht bij huis. Ik was met twee anderen en de drie honden aan het hardlopen in de bossen en voelde daarbij heerlijk de ruimte in mijn lijf. Tot opeens mijn hoofd bedacht dat het niet handig was om wat hoger op het bospad te lopen. Opeens lag ik daar, in het zand. Doorademen, opstaan, weer heel snel gaan zitten. Toch weer met hulp van de twee anderen gaan staan en een stukje gaan lopen. Wow, wat werd die enkel dik. Gelukkig kon ik samen met de hond in een auto naar huis gebracht worden. Er ging van alles door me heen. Hoe ga ik naar de cursus zo? Hoe moet het met het werk maandag? Allemaal gedachtes die door acceptatie van de situatie verdwenen, want ik kon namelijk niks.
'Lekker even niks doen' kreeg ik terug vanuit mijn omgeving. Op dat moment zat ik nog midden in mijn strijd tegen vertragen en reageerde kribbig. Dit voelt natuurlijk heel anders, dan als je er bewust voor kiest. Blijkbaar had ik even niets te kiezen, liet het universum me weten. Tot hier en niet verder. Al een tijdje zit ik een weekritme, waar ik me in eerste instantie gevangen in voelde. Gek eigenlijk, maar ik kies er al een tijdje bewust voor. Tijdens de kersperiode ontdekte ik dat door er vanuit een ander perspectief naar te kijken er weer ruimte en een gevoel van vrijheid ontstond. Gelukkig ben ik iemand die vaak vanuit kansen denk en daardoor ruimte kan creëren. Maar dan toch een stemmetje in hoofd die zich afvraagt of het daar wel voor mij nu te halen is…
De eerste dagen van herstel verliepen zoekend, eigenlijk gewoon vermoeiend. En dan lees je ook nog een spreuk op een kalender over dat je dingen niet vanzelfsprekend moet nemen, zoals lopen? Bij elke stap die ik ging zetten, moest ik bewust mijn voet naar voren zetten. Alsof ik weer opnieuw moest leren lopen. Gelukkig kon ik het met de cursus en mijn werk anders organiseren en daar zat ik dan op de bank. De kat zat er gezellig bij. Die komt eigenlijk altijd bij me in de buurt zitten als ik me rustig voel. Dus een goed teken! De eerste twee dagen was rust het beste medicijn. Toch even gebeld met een specialist, die concludeerde dat het flink gekneusd was. Ook dat gaf rust in mijn hele lijf. Blijkbaar was vertragen door rust te nemen stiekem wel een grote behoefte die nu zichtbaar werd. De derde dag wilde ik naar de specialist om advies te krijgen over het bewegen van de enkel zowel onbelast als belast.
Om er te komen moest ik 5 kilometer fietsen, maar dat maakte niet uit want ik wil het, dus dan ga ik het gewoon doen. Die ochtend voelde ik dat ik om hulp moest vragen om bij de specialist te kunnen komen. Oké, ook weer een mooi leermoment. Gelukkig had de overbuurman tijd om me te brengen met de auto. Achteraf gezien wel heel fijn, aangezien ik niet eens mijn voet in een schoen kreeg…
Tijdens de behandeling ontdekte ik weer nieuwe dingen in mijn lijf. Dat ik spanning vast aan het houden was in mijn linkerbeen en inmiddels ook angst voor het bewegen van de enkel had ontwikkelt. Langzaam bracht ik mijn enkel onbelast in beweging en door de complimenten van de specialist voelde ik langzaam het vertrouwen weer ontstaan. Toen ik vanaf de behandeltafel weer op mijn beide voeten ging staan, kreeg ik adviezen over hoe ik de enkel het beste belast kan bewegen en kreeg ik te horen dat ik de volgende dag wel een stukje op een verharde ondergrond mocht gaan wandelen. Jippie, beweging!
Elke dag werd het vocht om mijn enkel heen gelukkig minder, ook dit gaf vertrouwen en toen was het tijd voor de wandeling! Onwennig zette ik een paar stappen en de hond ging enthousiast met me mee. Halverwege het pad kreeg ik pijn aan de binnenzijde van mijn enkel. Dus weer terug naar huis. Die avond gaf ik voor het eerst weer zelf een yogales. Heerlijk om te kunnen bewegen vanuit je basis en binnen je eigen grenzen en mogelijkheden. Mooi om dat ook met een groep te kunnen delen. Vanochtend werd ik wakker en toen ging ik weer voor het eerst fietsen en natuurlijk ook toen werd ik gedwongen om te vertragen. Tijdens de yogales die ik zelf volgde ervoer ik wat een week niet autorijden met mijn lichaam heeft gedaan. Ruimte in het schoudergebied en het ook voelen van andere lichamelijke sensaties door het anders bewegen. Op de terugweg weer vertragen en genieten van dat wat er is. In de vertraging kan ik meer ervaren en voelen en dan verloopt een fietstochtje met dat wat je aan ander verkeer tegen komt vloeiend en soepel. Wat is het leven toch eigenlijk simpel, door in het moment te kunnen zijn kan je beter meebewegen met de stroming van het leven en is er ook geen strijd. Zittend op de fiets voelde ik de beweging van de adem in mijn lijf. Ik voelde de wind in mijn gezicht en over mijn handen bewegen. In beweging zijn zonder ergens voor op de vlucht te hoeven zijn. Gewoon zijn met dat wat er is. Dat is voor mij, maar mogelijk ook van anderen, een pad van vallen en opstaan. Met daarbij liefdevol te blijven zijn naar jezelf door je lichaam en je geest niet te veroordelen in dat wat niet kan, maar alles laten stromen, ont- spannen.
Vanuit je hart jezelf mogen zijn. En dat op de dag van de liefde ©!